
گنبد ژئودزيك يك پوسته نازك نيمكروي است كه از چيدمان چندوجهي هاي منتظم در كنار يكديگر ساخته ميشود. اين ساختار مي تواند در حين سادگي، بزرگترين فضا را با كمترين مقدار مصالح ساختماني محصور نمايد. عدم نياز به وجود ستون و يا ديوارهاي داخلي، امكان استفاده بدون محدوديت از فضاي داخلي را براي انواع كاربردهاي مختلف فراهم مي سازد. در سازه هاي خرپايي نيروهاي وارده بر گنبدهاي ژئودزيك با المانهاي زياد منجر به توزيع شبكه اي نيروها در سرتاسر سازه شده و اين سازه ها را قادر به مقاومت در برابر بارهاي زيادي نسبت به استحكام متريال مورد استفاده در آنها مي كند و اين ساختار تقريباً غيرقابل خراب شدن است. گنبدهاي ژئودزيك را مي توان ايده آل ترين ساختار موجود در طبيعت دانست.
از نظر مؤسسه آمريكايي معماران (American Institute of Architects) گنبد ژئودزيك مستحكم ترين، سبكترين، و كارآمدترين وسيله محصوركردن فضايي است كه تابه حال براي انسان شناخته شده است اولين كسي كه از يك ساختار ژئودزيك براي طراحي سازه هاي گنبدي سبك استفاده كرد باكميستر فولر مهندس آمريكايي بود كه در سال 1924 از اين نوع سازه براي ساخت گنبد آسمان براي شركت زايس آلمان استفاده كرد . زماني كه در سال 1996 ، كروتو، كارل و اسمالي به خاطر كشف مولكول كروي C60 كه يكي از مقاومترين مولكولهاي موجود در طبيعت است جايزه نوبل گرفتند، اين مولكول را به علت شباهت ساختاري آن به گنبد ژئودزيك فولر باكميستر ناميدند.
ادامه مطلب...